தமிழ்நாட்டின் ஹாட் டாபிக் இதுவாக தான் இருந்தது...பிரபுதேவா - நயன்தாரா காதல். வெறும் வாய்க்கு அவல் கிடைத்தவர்கள் போல மூலைக்கு மூலை இதை பற்றி தான் பேசிக்கொண்டு இருந்தார்கள். நேரடியாக பேசாவிட்டாலும் மனிதர்களின் பேச்சு அவர்களின் காதல் கள்ளகாதல் போலவே சித்தரிக்க பட்டது. எனக்கு என்னமோ அவர்கள் காதலிக்கும் விதம் தப்பாக இருந்தாலும் காதல் என்பது நிஜமாகவே பட்டது.
எவ்வளவு தான் நாம் கண்களில் காதலில் பொய்யாக காட்டினாலும்..அதாவது பொய்யாக காதலித்தாலும்...மனம் ஏதாவது ஒரு கணத்தில் அதை நிஜமாக உணர்வுபூர்வமான காதலாக உணர்கிறது. காதலை நிஜமாக காதலிக்கும் ஒருவனால் அல்லது ஒருத்தியால் தான் தன்னை சுற்றி இருக்கும் உலகத்தை காதலுடன் உணர முடியும். தன்னுடைய எதாவது ஒரு செயலில் அந்த காதலின் வீரியம் வெளிப்படும்.
எங்கேயும் காதல்...இது பிரபுதேவா - நயன்தாரா காதலில் கட்டுண்டு கிடந்த நேரம் வெளிவந்த படம். நிறைய பேருக்கு இந்த படம் பிடிக்கவே இல்லை. ஆனால் இந்த படத்தில் கண்டிப்பாக பிரபுதேவா தன்னுடைய காதலின் வீரியத்தை இந்த படம் வாயிலாக சொல்லியிருப்பார். காதலை உண்மையாக காதலிக்கும் ஒருவரால் தான் இதுமாதிரி படைப்புகளை கொடுக்க முடியும். கீழே வரும் இரண்டு பாடல்களை பாருங்களேன்.
காதல் என்பது...காதலிப்பது....காதலிக்கப்படுவது...! பிரபுதேவா - நயன்தாரா காதலில்...காதல் பொய் இல்லை. !
Mahatma Gandhi once said, “Earth provides enough to satisfy every man's need, but not every man's greed”. The world is like a factory, it generates resources for all of us living creatures, and it could only provide enough for every single one of us. There is a balance to all of this production, get too much and little will be left for others, get too little and there will be too much resources left. One of the species however, always gets too much of these resources or gathers them the wrong way – us humans.
It is everyone's responsiblity to save our Earth! So kindly please your small initiative will bring huge difference!!
Protect our earth today for our children’s tomorrow..
i
have always been in love with the rain...right from my childhood...school
days...college....now and forever....rain is a very special
feeling.....
every time i play in the rain... it gives me back my innocence.... lets me forget all the pain... and gifts my soul the ultimate peace...
i
still cherish the days...when i was not bound by any norms of society...when i
could simply play...when i could just play in the
rain...
every time i see it rain now...and the college going
youth play...i remember my days in hostel...my days in college...wow!!! those
were the days!!!
the rhythm of rain always brings peace to my
soul...no matter however bad a state of mind i am in...the sound of the falling
drops...always pacifies my crying heart...rain ...
rain gives me the strength to move on...for no body can
see me crying when i walk in the rain...
i always dream of the days...when i could be in your arms and we could be
dancing in the rain...and forget the whole world around us...and just to be
yours...only yours...
and for the day...you would hold me tight...pull me
closer...and kiss me in the rain...
It’s
not that I hated rains before. I just love how it sounds right now outside.
Some rains carry with them unexplainable
gloom for me. But, with this one, I get this pleasant warm numbness inside….
With just a mild pouring, slightly kissing the ground as it dampens the city. I
wonder how many couples could be sharing a single umbrella right now. Some could be under a shed, warming up
as they’d hold hands. Or a few would be playfully running around under the
mizzle. I could blindly see another few sharing some sweet post-Valentine’s Day
moments, while some, alone, away from those they long for, wishing to just be
one with the rain.
Memories are more vivid on rains like this. And so are
the pangs of healed wounds. Coffee and poetry makes the best company as I enjoy
the surprisingly warm chill. And then I close my eyes and see you…and I’m with
you again. Which part of missing you is the
hardest? Is it when I think of you every time and realize that that’s all I
could do for now? Or is it when I sit here curled up with my favorite blanket yet still cold coz I’m aching for your
warmth. That is just one funny sad thing about loving. You really never stop
missing the one you love. I miss you when
you’re not here…and miss you more, painfully, when you’re near.
As the
rain gets a bit angrier, I sit still. Swimming through my deeper self; hoping to feel you more. I
remember you saying the perfect words that saved me. You brought me back to my
feet and helped me walked still. From you, I realized that pain is inevitable
in love and it can make you a better person, if you let yourself be. You
did…but, I can’t be certain with me. And then I fell for you. And when I did,
I surrendered myself to that familiar tang of pain, allowing it to capture me
when it can. But it sure is the sweetest sting because loving you this much is
all I can own for now.
And as
the rain softly nears its end, I lie down. For the last time, I see your face,
so serene and gentle. I love you. That’s all it takes and I gave in to the
somber moment. Little by little, from afar, you tucked me as you sing me my
lullaby and kissed the edge of my eye where a tear just passed by. I love you….
I thought I heard you whisper and I smiled.
And for a moment, I became one with the rain.
உண்மையான அன்பின் ஒரு பக்குவம் இல்லாத வெளிப்பாடு பொசசிவ்னெஸ் ,உண்மையான அன்பின் ஒரு பக்குவமான வெளிப்பாடு கோபம்!
நீ அன்னைக்கு சொன்ன மாதிரி நான் ஒன்றும் பக்குவம் இல்லாத சின்னபிள்ளை கிடையாது. எனது ஒவ்வொரு செயலுக்கும் காரணம் உன்மேல இருக்கும் பொசசிவ்னெஸ்!
இதையே நான் உன் மேல கோபமா காட்டியிருக்கலாம். நன் ஒரு பக்குவப்பட்ட ஆள் என்பதை நிரூபிக்க உன் மேல கோபமா, ஒரு ஆண்பிள்ளைத்தனமா நடந்திருக்கலாம். ஆனால் காதலில் எல்லாருமே பொசசிவ்னஸ் தான். தன்னோட காதலை நிரூபிக்க பக்குவம் இல்லாத சின்னபிள்ளைதனமா தான் நடக்க வேண்டியிருக்கு.
யாருக்கு புரியுதோ இல்லையோ, இது உனக்கு மட்டும் புரிஞ்சா சரி!
குறிப்பு:தயவு செய்து நண்பர்கள் யாரும் இதற்க்கான விளக்கம் கேட்டு என்னிடம் வர வேண்டாம். இது "அவளுக்காக" மட்டுமே கொடுக்கப்பட்ட தன்னிலை விளக்கம்.
ராஜாக்கள் கதை எல்லாம் ரத்தத்தின் வரலாறு..ரோஜாக்கள் கதை எல்லாம் கண்ணீரின் வரலாறு"
அவள்..எதற்காக என் வாழ்வினில் வந்தாள்? எத்தனை தடவை யோசித்தும் பதில் தெரியாத புதிராகவே இருக்கிறது எனக்கு. வாழ்க்கை ஆரம்பிக்கும் இடத்தில் அவள் ...வாழ்க்கை முடிவின் விளிம்பில் நான்..கல்யாணம் ஆகாத கன்னி பருவத்தில் அவள். கையில் குழந்தையுடன் நான். மனதில் 1000 தடவை எனக்கும் அவளுக்கும் பொருந்தாது என்று காதல் தொடங்கும் முன்னமே...கை மேல் சத்தியம் பண்ணி தான் பழக ஆரம்பித்தோம். அடுத்த ஜென்மத்தில் நீ நீயாக பிறக்கவேணும் நான் நானாகவே பிறந்து உன்னை உருகி உருகி காதலிக்க வேண்டும் என்று தீர்மானம் போட்டு தான் பழக ஆரம்பித்தோம். ஒரு பெண்ணின் பேச்சில் இவ்வளவு வசீகரம் இருக்கும் என்று ஒருநாளும் நினைத்ததில்லை நான். அவளின் பேச்சுக்கள், சிணுங்கல்கள், செல்லமாய் என் காதில் விழுந்த கண்டிப்புகள் இது எல்லாம் என் மனதின் ஒரு மூலையில் எங்கையோ விதையாய் விழுந்து அது ஒரு விருட்சமாக வளர்வது தெரியாமலே பழகினோம். ஒரு கட்டத்தில் சத்தியம், தீர்மானம் எல்லாம் உடைத்துவிட்டு எங்களுக்குள்ளும் காதல் மலர்ந்தது. மனதின் ஒரு ஓரத்தில் மட்டும்நாங்கள் போட்ட சத்தியமும், தீர்மானமும் இந்த காதல் கண்டிப்பாக கை கூடாது என்று ஓலமிட்டு கொண்டு இருந்தது. அனால் காதல் என்னும் விஷம் கொஞ்சம் கொஞ்சம் மயக்கத்தில் கொண்டு போனது மனதின் ஓலங்களை எல்லாம் மறைத்தது.
அந்த ஒரு நாள் வரும் என்ற நினைவே இல்லாமல் நேரம் காலம் எல்லாம் மறந்து அவளின் நினைவுகளில் அவளுடனே வாழ என்னை பழக்கிகொண்டேன். காதல் தொடங்கும் நேரத்தில் அதன் முடிவு எப்படி இருக்கும் என்று யார் தான் அறிய ஆசை படுவார்? அவளுடன் இருந்த ஒவ்வொரு நிமிடமும் இந்த நிமிடம் தான் நிஜம் இவள் மட்டும் தான் நிஜம் என்று நம்ப ஆரம்பித்தேன். எனக்கு ஒரு கஷ்டம் என்றால் அவள் மடியில் தலை சாய்த்தால் எல்லாம் மாயமாய் மறைத்து போனது. எனக்கு ஒரு சந்தோசம் என்றல் அவளுடம் பகிர்ந்துகொள்வதால் சந்தோசம் இரட்டிப்பு ஆனது. எனக்கு எல்லாமாக அவள் ஆகி போனாள். அவள் இன்றி ஒரு அணுவும் அசையாது என்னும் தாரக மந்திரம் என்னும் ஒலிக்க தொடங்கியது. அவளின் காதல், அவளின் கரிசனம் எல்லாம் எப்போதும் கூடவே வேண்டும் என்று மனது ஆசைப்பட்டு அதற்காகவே ஏங்க ஆரம்பித்து.
வரவே வராது என்று நினைத்திருந்த அந்த ஒருநாள் வந்துவிட்டது. அவளுக்கும் ஒரு வாழ்க்கை இருக்கிறது, நிறைய சாதிக்க வேண்டியிருக்கிறது, ஒரு வேலை, ஒரு கலியாணம், குழந்தை இத்யாதி இத்யாதி இது எல்லாம் கை கூடும் நேரம் வந்தது. முதலாவதாக அவள் வேளைக்கு போக ஆரம்பித்தாள். தாயின் முந்தானையை பிடித்து கொண்டு சுற்றும் குழந்தை போல அவளையே சுத்தி சுத்தி வந்த எனக்கு அவள் வேலைக்கு போன பிறகு தனிமை ஒரு கொடுமையாக தோன்ற ஆரம்பித்து. அவன் வேலை விட்டு வந்த பிறகு பழக வாய்ப்பு கிடைத்தும், அவள் எப்போதும் வேண்டும் எனது மனது சுயநலமாக சிந்திக்க ஆரம்பித்தது. அவளுக்கும் வாழ்க்கை இருக்கு அவளும் எல்லாரையும் போல சந்தோசமாக இருக்கவேணும் என்று மூளை சொன்னதை மனது ஏற்க மறுத்தது. என் மனதின் காயத்துக்கு எல்லாம் மருந்து போட்டவளுக்கு என் சொல்களால் காயம் பண்ண ஆரம்பித்தேன். என்னுள் வளர்ந்த காதல் என்னும் விருட்சத்தின் வேர்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என் மனதின் சுவர்களில் விரிசல் விழ வைத்தது. தூக்கம் தொலைந்தது, உணவு கசந்தது, உறவுகள் எதுவுமே பிடிக்கவில்லை. இதில் அவளின் தப்பு எதுவுமே இல்லை. தேவதைகள் ஒருநாளும் அழ வைத்து பார்ப்பதில்லை. எனக்கு தான் அது புரியாமல் போனது. அவளின் இந்த பிரிவு எனக்குள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என்னை கொல்ல ஆரம்பித்து. நான் வாழனும்..என் குழந்தைக்காக வாழனும்...அவள் தந்த காதலுக்கு களங்கம் வராமல் அவளின் ஆசைகளையும் நான் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்...எனக்காக கண்ணீர் சிந்தியவளுக்காக நான் மாறனும். ஒரே வழி அவளின் நினைவுகளை என்னுள் இருந்து அழித்து விடுவதுதான். அவளின் சுவாச சுவடு இல்லாத இடத்தில் என்னை நான் புதைப்பது தான் ஒரே வழி.
"சத்யா ....நாம பிரிஞ்சிடலாம்"
ஒரே சொல்லில் என் கண்ணீர், என் காதல் அவள் காலடியில் புதைத்துவிட்டு எங்கோ திசை தெரியாமல் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறேன்..
